Ze względu na charakter oraz budowę rozróżnia się konie gorącokrwiste oraz zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką budowę i są zwinne i prędkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego jest koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, jednak mają również delikatniejszą sierść, porządnie sprawdzają się w płonącym klimacie. Są to konie bardzo zniewalające. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, zdecydowanie mniej ruchliwe. Są również znacznie silniejsze i masywniejsze niż konie gorącokrwiste.
Są gigantyczne. Te konie używane są do cięższych prac agrarnych czy transportowych. Nie są prędkie oraz nie muszą być – pracują z reguły w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, że nieraz przypominają kuce, mają wiele cech tych krępych koni – do jazdy na nich warto mieć koszulki jeździeckie. Banalnym koniem zimnokrwistym jest ciężki oraz wytrzymały perszeron. Uważa się, że konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, innymi słowy zwierząt, jakie przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym tęgą sierść. Co przyciągające, w średniowieczu to oczywiście te ciężkie, chociaż nieduże konie były wierzchowcami rycerzy oraz stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, jakim sposobem te gorącokrwiste, ale za to lepiej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, jednakowoż za to pociągnie za sobą wóz. Są także konie srokate, innymi słowy takie, które mają obszerne i nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są znaczące płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w bajkach i powieściach są kobyły kare. Czyli po prostu są czarne, od ogona po grzywę.
